Huta Szkła Okiennego "Kara"

Nieistniejąca już dziś Huta Szkła Okiennego „KARA”, powstała w 1897 roku nieopodal Huty Szkła „Hortensja”. Jej pierwszym i długoletnim właścicielem był Emil Haebler, który nazwał hutę imieniem jednej ze swych córek – Kary. W pierwszym okresie działalności nazwa przedsiębiorstwa kilkakrotnie ulegała zmianie (z Kary na Karolię), ale ostatecznie w 1907 roku powrócono do pierwotnej wersji „KARA”.

Rozwijająca się prężnie huta, sukcesywnie zwiększała wartość produkcji i zatrudnienie: w roku 1898 pracowało w niej około 100 robotników, a w 1905 roku – już 300. Zakład specjalizował się głównie w produkcji szkła taflowego, butelkowego oraz wszelkiego rodzaju gąsiorków, szklanek, kloszy i cylindrów.

W roku 1907 po przejęciu przez Haeblera konkurencyjnej huty „Anna”, przemianowanej na „Hortensja”, obie weszły w skład Rosyjskiego Przemysłowego i Handlowego Towarzystwa Akcyjnego.

W okresie międzywojennym „KARA” zasłynęła jako miejsce strajków robotniczych. W 1936 roku huta „KARA” w znacznej części uległa zniszczeniu na skutek pożaru. Do tego czasu produkcja w zakładzie odbywała się ręcznie, bez udziału parku maszynowego, co uległo zmianie w ostatnich latach przed II wojną światową, gdy hutę zmechanizowano. W czasie okupacji przedsiębiorstwo po­zostawało pod zarządem niemieckim i wówczas znacząco je rozbudowano.

Po drugiej wojnie światowej hutę upaństwowiono, rozbudowano oraz doinwestowano. W okresie PRL-u była ona jednym z największych producentów szkła taflowego w kraju, który część swych wyrobów eksportował. Zmiana ustroju w 1989 roku stała się przyczyną upadku zakładu. Ostatecznie Huta Szkła Okiennego „KARA” przestała istnieć w roku 2005.